روزی از اینجا می روم
در امتــدادِ موجِ دریــــا می روم
دل را به دریا می زنم تـــا مشقِ رسوایی کنم
در عشق اگر رسوا شوم « سالک»! بدان تا عمقِ رؤیا می روم
با خونِ دل غسلی کنم در هفت موجِ بحر عشق
چون عاشقان تنها و شیدا می روم
بـا چشم ِ بینا می روم
ابلیس رانده شده
ناظمِ دنیــا خداست
آن خدایی کــــــــه بصیر و شنواست
آفرینش ، اثــــــــرِ طبــع ِ زلال ِ نــــاظـم است
نظم و گلواژه ی این منظومه بر پایه ی عشقست و صفا
بر خودش احسنت گفت و تــــا که آدم را سرود
گفت چون منظوم این قطعه جداست
شاهکار ِشعر ماست
*
پس ملائک را بخواند
امرِ حق بود و همه در سجده ماند
نوبتِ ابلیس شد تصنیفِ خود را خواند و گفت:
من مقرّبتـر وَ افضلتــر ز خاکم ، سر بـه سجده، نی نهاد
دور شد از رحمت و لطف خـــــــــدا و شد لعین
چون درین منظومه ، حرمتها شکاند
حق ز درگاهش براند
چه میخواهند انسانها؟!
الا ای داور دانــــــــــا
بسویت شکوه ها دارم ازین دنیا
نمیدانم چرا دنیـــــــا چنین وارونه می گردد؟!
چرا حق زیر پای ظلم هست اینجا؟!
چه میخواهند انسانها؟!
