محمد رسول باوند پور
هفت سین ( زلال نو روز )
سیب و سنجد را بیار
نرم نرمک می رسد عـطـر ِ بـهـار
یاس و نسرین و شقایق , جمله رقصان گشته اند
بـا وزش هـای نـسـیـمی خوش , شـود هـر آشـیـانـی نـونـوار
هـفـت سـیـنـی پـهـن گـشـت امـا کـسـی آگـه نـبـود از مـاهـی ِ بیچاره روز
او بـه آرامـی نـشـسـتـه کـنـج ِ تُـنـگـش , بـیـخـبـر از عـیـد ِ نـوروز اسـت دائـم بیقرار
در خـیـالـش روی امـواجـی زلال و بـیـکـران , این سو وَ آن سو می پرد
در کـنـار ِ مـاسـه هـای ِ نـرم ِ سـاحـل , شـادمان در انتظار
می رود هـمـراه ِ مـعـشـوقـش بـه دریـاهـای دور
دسـت ِ خـود را می گذارد دست ِ یار
هـر دو بـر موجی سوار
*
روزگــــــــــاری آب بـود
غـصـه اش در قـعـر ِ دریـا خـواب بـود
آسـمـان بـود و هـوایـی پـاک , بـی گـــرد و غـبـار
هـر شـبـانـگه وعـده ی دیـدار ِ او بـا هـمـدمـش , مـهـتـاب بـود
راه ِ دور و موی بور و حور و نور , سور و شور و جمع ِ جور افسوس تور
آخـریـن دیـدارشـان در لا به لای دام ِ صـیـادی ســتــمــگـر , عـمـق ِ یـک گـرداب بـود
آسـمـان آن شـب بـرای هـر دو مـاهـی , تـا سحرگه گریه کرد امـا چـه سود
تُــنــگ ِ هـر یـک بـهـر ِ زیـبـایـی ِ مــنــزل هـا , مثال ِ قاب بـود
نــاگــه از یــادش بــرون مــی آیــد و گــویــد دریــغ
آن زمــان افــســانــه ای نـایـاب بـود
روزگـــــــــاری نـاب بـود
*
ســکــه و ســبــزه نـهـاد
بـر سـر ِ سـفـره اش آن صـیـاد ِ شـاد
کــوچــه و بــازار خــلــوت , کــل ِ مــردم مــنــتــظــر
رنـگ ِ روی ِ حـاج فـیـروزی عـیـان شـد , مـشـکـی اش را بـرده بـاد
یــا مــقــلــب الــقــلــوب آهـسـتـه بـر مـاهـی رسـیـد و رنـگ ِ رویـش شـد سـپـیـد
زیــر ِ لـب بـا رب بــگــویــد بـهـر ِ چـه مـادر مـرا از اولـش , بـیـچـاره ای ایـن گـونـه زاد
گــــویــــیــــا پـــروردگـــارش از تـــمـــام ِ عـــالـــم و آدم بــــه او دارد نـــگـــاه
قـطـره اشـکـی عـمـق ِ تُـنـگ ِ تَـنـگـش از چـشـمـان ِ خـونینش فتاد
پــیــکــر ِ بــیــجـان شـده , آهـسـتـه آمـد روی ِ آب
نــاگــهــان اخــبــار ایــن پــیــغــام داد
عــیــدتــان پـیـروز بـاد
