نه من آن شب، خدا لبت بوسید
نه دلم، آسمان تو را پوئید
از دل باغ سبزِ دستانت
لحظه لحظه ستاره می روئید
تو نبودی که جان من آمد
ردَِ پایت به هر کجا بوئید
از نگاه تو چشمه ی شعرم
مثلِ زمزم به ناگهان جوشید
طارقت مست و شادمان زان شب
که تنت با گل غزل پوشید
محرم
سـاقی میار باده ...که این غـم مکرَّم است
دل ها به خـون نشسته و مـاهِ محرَّم است
شادی گرفته پای خود از دل، عجب مدار
سـلـطانِ بی رقیبِ دل مـا ،اگــر غـم است
فـوجِ فرشــتگان به زمین می رسد زِ غیب
صاحبدلان که صـاحبِ مجلس معظم است
آری بـیـــا، رســــولِ خـداونــدِ مهـربـان
در این عـزا که غوطه به دریای ماتم است
ای کـهکـشان، بیا برسـان خــاکِ تـازه ای
خاک زمیــن برای سـرِ ما ، دگر کم است
مائیم و عشـــق و دل و جــان، سـه آشــنا
در مجلسی که ذکـرِ حســینم دَمـادَم است
بر سر زنیـم بـارِ دگـر دسـت خـود که باز
طــارق «عــــزای اشــرفِ اولادِ آدم است»
