غزلی بسیار زیبا در وصف تبریز

 

 

تبـریــــــز - شهر زلال

 

 

شعری بسیار زیبا در وصف تبریز به زبان ترکی

 

 

 

 

 

 

درخشان   تبــریــــز 

 

 

 

مهدِ  آزادی  و  سُکّانِ  دلیران  تبریز

شهرِ  مردانگی  و  معدنِ  عرفان تبریز

 

قلبیمه الهام  ائده ن  حقّ سؤزی ، جان مولکی

معنوی  رازلری  سینه ده   پنهان   تبریز

 

عشقدن مست  قیلان  هر  مَلک  و  انسانی

مِهردن  جوشه  گلن   بحرِ   دُر افشان   تبریز

 

عینالی، داغی اولان  ، ائل گؤلو  سئیرانگاهی

 یاشیل  احساسه  دولان  باغری گولوستان تبریز

 

آدی  دیللرده  قالان  عشق  و  محبّت  اوجاغی

سئوگی دن  دالغا  ووران  سینه سی  عمّان تبریز

 

قهرمانلار   بئجه ره ن   داغدا   ووران   بایراقلار

ظفره   مالیک  اولان   تاریخی  الوان   تبریز

 

مطلعِ   اهلِ   ادب ،  مظهرِ   اهلِ   خوبان

عرصه ی مستِ   حق  و  شاعر  و  پیران  تبریز

 

مولوی تک   یارادان   حضرتِ  حق   دریاسی

شمس دن   آیری   دوشن   آهلاری  طوفان  تبریز

 

دیزیمین   طاقتی   و   قوللاریمین   آل  قانی

منی  قوینوندا  بئجه رتدیکجه   منه  جان  تبریز

 

دادا   بو  شهری  آلیب  گؤر  نئجه  حق جیلوه لــری !

اولاجاق  دونیـــادا   مشهور   و   درخشان  تبریز

 

دادا – 1369 هجری شمسی

 

 

شعر زلال - عید نوروز مبارک باد.

زلال عید نوروز

 

شعر در وصف شهید

 

اي شهيد ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

عشق را بـا خـون خـود كردي تـو معنـا اي شهيـد!

خـويـش را بـردي بـه اوج عـرش اعـلا ، اي شهيد! 

زنـدگي  تسليم   تـو  شد ، مــرگ خــالي از عــدم

زنـده تــر از تـو نمي بينـم بـه دنيــــا اي شهيـــــد! 

در كـلاس عشـق تــو ، استــادهــا  بنشستــه اند

كـــز تـو آمـوزنــد  ســــرمشق  الفبـــا،  اي شهيد! 

نــور  مي پــاشي  بسان   مــاه   بــــر   قصر  امـل

عشـق مي نوشد ز تـو عــاشقترين ها اي شهيد! 

مـأمـنِ   جــانْ پَـرورت  ،  ســـــرمنــزلِ   مقصـــودها

حـــاصلي از  بــاورت  ، روحِ   تـجلّا اي شهيـــــــــد! 

عـــالمي حيـــران بـه شور و عشقبــــازي هاي تـو

گلشنـــي حسرت بـــه ديـدارِ تـو رعنـا، اي شهيد!

 

جــز خــدا واقف نـشد بـــر  اوجِ  عـرفـانِ تــــو  كس

چــونكه گشتـــه عـاشقت آخـر خـدا را اي شهيـد! 

تيــغِ    هيبت  مـــي زنـي انـديــــشه ي فـرعُوْن را

بـا   يدِ   بيضائي ات ، مانندِ  موسي(ع) اي شهيد! 

تـو عظيـم و اعظمـي ، عـاري  ز نـقصان و عـــــدم

تــو شريف و اشرفي  چون شاخِ طوبي اي شهيد!

 

موج موج از تــو سرازيــر است بــر رگهــاي عـشق

شورِ سرمستي كـه در خــونست پيـدا اي شهيد! 

بــي تـــــو  مـــي ميـــــرد  جـهانِ   عزّت و امّيــدها

بـي تـو   مي خشكد   گـلِ  رازِ  تـمنّـا   اي  شهيد!

 

تـو مــراد و عــــارفــــي در  گـــلسِــتانِ    معـــرفت

جـلوه ي  روحِ    تو را خواهم تماشا اي شهيــــــد!

 

بـر تـهيـدستـــان ، نـگاهــــــي از  حضور    پـاك بـاد

چـشم   يـاري دارد  از  عشقِ   تو  دادا اي شهيد!

.

شعر : دادا بیلوردی

1372 هجری شمسی

 

 

شعر در وصف روستای بیلوردی

 

بیـلوردی

 

 

 

شعر در تعریف بیلوردی به زبان ترکی

 

 

بـو  یئرین  شیـریـن  آدی  بیـلـوردی دیـــر

گؤیـلومـون  بال تک  دادی  بیـلـوِردی دیـر

***

دیـل  آچـان  واختیـم  بـو  تـورپـاقدا  قالیب

سانکی  بو  یئردن  کـؤنـول  الـهـام  آلیب

چـون  آنـام  بـوردا  منـه  لای لای  چالیب

دویـغومون  هـر  بیــر  زادی  بیــلوردی دیر

*

او  یئـری  کی  لاپ سئویـملی  اجدادیــم

ایسته ییم ، سئوگیم ، آتام تک ایمدادیم،

افتـخـاریــم ، شهـرتیـم ، شأنیـم ،  آدیــم

هـر  نــه  واریــم   اوردادی  بیـلـوردی دیر

*

بـو  یئـر  آنـلاق بـاغی ، گول  دَربنـدی دیر

سئوگی  قـاینـاغی ، بیلیک  فَـرزنـدی دیر

بـو  قوجـا  تـورپـاق  ایـگیـدلـــر  کندی دیر

معـرفتـلــــــر  میـعـادی   بیـلـوردی دیـــر

*

هم  شهیــدی  واردی  هم  آزاده ســــی

جانبـازی ، رزمنـده سی ، یـاردیم سَسی

جعفـــــری وهّـاب  تـک ،  عـلّامــه ســـی

غئیـرتیـن  بیـــــر  ائولادی  بیــــلـوردی دیر

*

بــو   یـئـریـن   وار  اقتـصـادی   شهــرتـی

آدلانــان   داداش - بـــــرادر   شــرکتــــی

یــــــــا   سلیـمـان زاده لـــــر   جـدّیّـتـــی

شیرنی نین  ایلک اوستادی  بیلوردی دیر

*

بـو  یئــر  آدلیـملارلا  دولمـوش  یـکســره

بیر بیر  آد  وئـرسه م   سیغیشماز دفتره

ایش بیلَن لــر  جان  وئـریبدیـــر  بو  یئـره

صنعتین  بیــر  اَسنـادی  بیــــلوردی دیـر

*

یوردومون  اوستونـده  « بَی » عنوانی وار

بــو  یـئـریــن  آنـجـاق  محبّت  قـــانـی وار

عشق دونیـاسیـندا  جوشغون  جانی  وار

سئوگی مین   جدّ آبـــادی  بیـلوردی دیــر

*

فَرش لر   طرحی  نئجه  ایلمه کـدَه دیـر

تویلارین  عشقی  نئجه گولمه کـده دیـر

معناسی «بیلوِردی» نین بیلمه کـده دیـر

تـورکـو  ،  دانشگـاه   آدی   بیــلوِردی دیر*

*

بو یئری  وُسعتلی شهر  اولسون  گؤروم

بو  یئـره  تـوریست لـــر  دولسون  گؤروم

بو  یئـرین  نیسگیل لری سولسون گؤروم

عشقیمین سون فریادی  بیــلوردی دیـــر

*

بــوردا  آنـلاقـلا  ادب   معنـاســــــــی  وار

معنوی  یئـردیـــر ، بیـلیـک  دونیـاسی وار

شعـرده  احساسلی  بیــــر  داداسی وار

چــون  زولالیـن  بُـنـیـادی  بیـلوردی دیــــر

 

دادا بیلوردی

هیجدهم بهمن 1394 هجری شمسی

 

 

برچسب:

شرکت داداش برادر . شونیز . آیدین

شرکت سلیمان زاده

بیلوردی

صنعت شکلات سازی

آیت الله وهاب جعفری

بنیاد زلال

خاک مادری

 دادا بیلوردی - بنیانگذار شعر زلال

معنای بلویردی = بلوردی = بیلوردی = بیل وئردی

 

دادا بیلوردی

زلال برف

 

برف میبارید و من

مات  و  حیران  بر  سپیدیِ  چمن

می شدم  غـرقِ  تـماشـای  جهـان ِ خـویشتـن

بیگمان پوسیده خواهد گشت تن

روزگاری در کفن

*

برف می بارید و باز

غنچه  می نالید  از  سوز ِ  اَیـاز

موی  اسپیدِ  سرم  می داد  بوی  مرگ  را

نصف شب  من  در  تقلّا و نیاز

یاسمن در خواب ناز

*

ناگهان  آمد  ندا

چونکه دادا زین قفس گردد رها

در  بهاران  پیکرش  مانندِ گل  خواهد سرود

این  طبیعت  را  بـه  فرمان  خدا

سبزتر از هر صدا

 

 

دادا بیلوردی

کار هر بز نیست خرمن کوفتن

 

 

شخصی آمد پیشِ من

گفت  بر من زور می گویـد حسن

عـاشقِ آن  دختـرش هستـم  بـه  قصدِ  ازدواج

دیــد بیـکارم  بـه معدن  بُـرد و گفتـا : تــا زمـانـی کـوه کَن.

بـر کلنگ و بیـل هم عادت ندارم ، بچّـه ی شهرم ، چـه بـاید کرد آخ ؟

هیچ می دانی که  سنگ اندازیِ آن  پیـر  بوده  سرشکن؟...

گفتم : آخر « کار هر بز نیست خرمن کوفتن

گاو نر می خواهد و مرد کهن »

حـرفِ  بیـهوده  نـزن

 

 

دادا بیلوردی

من بهاری داشتم

تک نپنداریـد ، یـاری داشتــم

جانِ سرمستم  کفِ معشوق  بود و خویش هم

تا دلت خـواهد  به خلوتگاهِ  خوشـرویان  قــراری  داشتم

بیشتـر بـا آرزوی  اینکه  مجنونتـــــــر  شـوم

کوی لیلایـی گـذاری داشتـم

روزگـاری داشتـم

دادا بیلوردی - وصف معلم

 

هدایت  است  و  محبّـت ،  تـلاش و کــــار ِ معلّــم

خـــدا  شود  همه  ساعت  ،  أنیس  و  یـــــار  معلّم

ز  قفل ِ  جهل  هراسی ،  ز  دربِ  بسته  غمی نیست

کلیــدِ علـــم  چــو  بـاشــــد  در  اختیــــار ِ  معلّم

خوشا بحالِ کسی که عطش به چشمه ی علم است

گــــرفتــه  روزی ِ  خـــود  را  ز  روزگــار  ِ  معلّم

فـرشتـــه  هیـــچ  نـدارد  چنین  مقـام  و  شکــوهی

بـــوَد  کنــار  ِ خــــدا  او  ،  خــــدا  کنــــار ِ معلّم

ز بذرکاری  ِ مهر  و  شکوفه  بـــــاری ِ  خــــــرداد

همــــیشه   هست  امیـــــدی  در  انتــــــظار ِ  معلّم

تمامِ  فصل ِ  خــــزان  و  تمــــامِ  فصل ِ  زمستـــان

چـو  شاخــه ای  بوَد  و  میــوه اش  بهـــــــار  معلّم

کم  است  چون  بنمایم  به  دست های  قلم گیـــــر

هـــــــزار  دستــــــه گلی  را  دمی  نثــــــار  معلّم

زلالتـــــر  ز  معلم  نـدیــده  کس  بـــــه  جهـــانی

دلــم  فـــدای   روانِ   بـــزرگـــــــــــــوار    معلّم

بـــه  غیـــــرِ  شعـر  نچیـدم  متــاعــی  از  دل ِ  دادا

سروده  ایـن  غـزلش  را  بــــــه  افتـخـــــار ِ  معلّم

دادا  بیلوردی - تبریز-   بهار 1393 . هـ.ش

 

 

دادا بیلوردی - فضای سبز

 

فضای سبز

 

افتــاده  از علاقه  که  دل  بـر  فضای سبز

با خونمان عجین شده آخر  فضای سبز

گویا  که  گشته  روحِ  مطهّر  جهان  را

در عرش و فرش یافته بهتر  فضای سبز

خواهی اگر  به عالمِ عرفان   قدم  نهی

باید بوَد  طریقِ  تو   یکسر   فضای سبز

تسبیح گوی  خالقِ   دنیـاست   بیشمار

گلبرگهای  مستِ  سراسر  فضای سبز

با  نور  در  معامله  با  مرگ  در  ستیز

با  زندگی  همیشه  برابر   فضای   سبز

قبل از بشر، گیاه  و  زلال  آفرید  او

یعنی که عشق و آدم و دیگر فضای سبز

تکلیف ماست حفظ درخت و گل و چمن

باید به ذهنمان شود  ازبر  فضای سبز

از  شهردار  خوب  تمنّای  ما  همین

کز لطف خود کند  نظری  بر فضای سبز

ای باغبان  و  کارشناس  و  مدیر کل

ای  کاردان  و  کارگر  اندر  فضای سبز

با  زحمتِ   شما  بوَد  این  باغ شهر  را

زیباترین  بهارِ  معطّر ،  فضای سبز

همّت کنیم  و  قدر  نهیم  این  حیات را

زیرا  که  عشق  را  شده  مظهر ، فضای سبز

من عاشقم چو مهلت مرگم فرا رسید

باشد به جسم در به درم سر فضای سبز

یاران به سرو ، سینه ی دادا مناسب است

دارد  اگر چه  لاله و اختر فضای سبز

داغ داغ یارین، سینمده  اکین  تازه  بیر  نهال

نذر ائتمیشم  اولا  منه بستر  فضای سبز

 

دادا بیلوِردی -  تبریز – بهار  1381

 

دادا بیلوردی

 

نازک خیـالی می کنـی

دل را ز من آهستــه خـالی می کنی

من برگ برگت می شوم تو شاخه شاخه می بُری

کاری که تو در این حوالی می کنی

نازیست حالی می کنی

*
ای رنـگ پـائیــزم ، بیــا!

مـن از بـهــارستــانِ تبــریـــــزم بیـا!

لب لب ز تو پُر می شوم، نِی نِی ز تو سَر میکشم

دل دل خــودم را لیک، می ریزم بیـا!

مـانـنـدِ جـالیــزم، بیــا!

*
پروانــه ام، خـرمـن بسوز!

گـر تشنه ای آغوشِ این گلشن بسوز!

مــن بی دلـم از دل بـگـو، من در تبم تبریز باش!

عـاشقتـر و والــه تــر و عمـداً بسوز

من آتشم ، در من بسوز!

 

دادا بیلوردی - وصف معلم

 

 

ای معلم ای عزیز!

ای همیشه با جهالت در ستیز!

روزگارت آفتــــابـی بــــــــاد و دنیــایت زلال

تا قلم شد دستِ تو از تیغ، تیز

گشت تاریکی مریض

*
روشنی دادی مــــرا

تـربیت کــردی در آبــــادی مـــــــرا

با سـه بخشِ ِ «آ» و «زا» و «دی» گشودم بال و پـر

دادی آندم درس ِ « آزادی » مــرا

یک جهان شادی مرا

*
خانه ات آبــاد بـاد

از تــو هر عصر و زمانی یاد باد

ای معلّم ، ای چـــــراغ ِ زنــدگــانی و وجـــود

غصّه هایت یک به یک برباد باد

بر تو از حق داد باد

*
شادمان باشی تو را

محترم در هر زمان باشی تو را

ای معلّم ، ای جهـــانی پُـر ز لـذّتـــهای تــــو

در مقامِ عـارفـان بـاشی تــو را

جاودان باشی تو را

 

 

دادا بیلوردی - لاله ی ائل گؤلی تبریز

لاله ی ائل گؤلی تبریز

در بـهـاران لالـــــه ی اردیبـهشت
ائـل گؤلی را کـــرده مانند بهشت

آری ایـنـجا عشق جـولان می کنـد
می توان گل های رنگارنگ کشت

می توان در صفحـه ی گلبـرگ ها
بـر خـدای عاشقان احسن نوشت

ائل گلی تبـریــز را انگشتـر است
می دهد گاهی نشان از سرنوشت

پـای نِــــه بـر دور استـخـر زلال
ساعتی خوش باش ای زیبا سرشت

عشقبــازی هـــــای دادا را نگــر
دیده پوش از هرچه آید بر تو زشت

دوم اردیبهشت 1394

 

دادا بیلوردی

ساقی رسالت

 

به میان عشقبازان تــو چـه عاشقی خـدا را !

که نـدای یا محمّد(ص) ز خـداست آشنـا را

نسزد بجز تـو اَلـْحق به کسی چنین رسالت

که به مُهر ختم گشتــــی سر ِ خیل انبیــا را

نـه کـلاس علم رفتی نـه قلم بدست بـودی

همه نـانـوشتــه خـوانــدی کلمـات بــاصفا را

تو جهانِ معجزی خـود به عنایت الهـــی

نتوان نوشت مدحـت چو کلام ِ وحــی یـارا!

عطشم چـــو میگساران ، کرم از تو باد ساقی!

بده بــاز جــامِ باقی چشَم آن خـم ِ وَلا را

وَ سَلامــی عـن فؤادی بکَ کـلّ یوم ٍ اَلْحَقْ

یَـتَـقَـدّمَ الــوَفــاکَ حَـسَنـا ً الـــیَ السّکــارا

وَ حَیـاتـک الیُـواسی معــا ً الـصّبــوح روحــــی

لـک أن یکــون زاکــی مـن عـذاب ِ وَالفـرارا

همه شب بــه وصل موعود هلــه چشم انتظارم

کـه شراب صبحگـاهــی دهـی از کـرم دادا را

 

 

دادا بیلوردی

 

نامه ی صدادار دادا به استاد شفیعی کدکنی
در ریتم موسیقییائی « مفاعیلن مفاعیلن » با دخالت « مفاعیلن»:

مفاعیلن مفاعیلن
مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن
مفاعیلن مفاعیلن

***

شروع:

*
سلام ای بر ادب یاور
و در اثبـاتِ حــق پیـــشِ کسـان داور
بـــه پــای احتــــــرام و شوق از تبـریــــز می آیـم
که راهم پر ز سنگ است و تبر، خنجر
هـزاران زخم در پیـکر
*
نهالی بی مثالم من
و خواهی نام اگر شعرِ زلالم من
سه سالی باشد از چندی گلستان می شناسندم
در استقبالِ روحانی جمالم من
و در سیرِ کمالم من
*
کمی زخمی تر از پیشم
و قـدری آشنــا بر کنـجِ درویـشم
نگاهم خیس از دریـای سبزِ لن تـرانـی هاست
شبانــه، روز را در حــالِ تفتیـشم
خیانت نیست درکیشم
*
شنیدم غرق در نوری
و در کشفِ حقیقت از حسد دوری
و می گویند کـــه آزاد مــــردی از تبـــارِ عشق
نه اهلِ زوری و نه سخت مغروری
چو خاکِ آتشِ طوری
*
نبشنیدم ز یک فردی،
همـه گفتند بلکه در ادب مـــردی
و امواجی ز نورِ معرفت در سینه ات پیـداست
تو ای خاکی ترین لبخندِ همدردی
نگاهی سویم آوردی؟
*
بـــه شعـر و شور پیـوستم
رها می باشد از هر تکیـــه ای دستــم
به پای خویش اکنون گر چـه بس آهستـه می آیـم
بدان کـه حـال در سنّ ِ چهـار اَستـم
و گاهی خسته بنشستم
*
به زخمم مرهمی داری؟
به این خشکیده لبها نیز می باری؟
منم هنـجـارِ نرمک پـای این دنیـای نـا هنـجـار
منـم که در خرابه می کشم جاری
بـــه ضرباهنگِ بیـداری
*
نـه در بندم نـه آزادم
نه در سیلم نه در چنگاله ی بادم
نـه از قومِ خـزان پردازهای بیشه ای سردم
نـه در جنـگم نــه در آرامشِ دادم
نه خاموشم نه فریادم
*
خصوصیّاتِ من این است:
حضورم بیشتــر لازم بــه تمریـن است
پیـامم پوست کنـده، ساده و شفّاف و بی پـاکت
و ریتمِ بی نظیرم شور و شیرین است
رَوندم طبقِ آیین است
*
منم آن طرزِ شیرین حال
منم آن قالبِ پـر شــورِ زرّیـــن بال
منـم در عصرِ تنبل پـروری، تکتــازِ میـدانـهـا
بـدونِ جیـغِ نثــر آلــوده و اهمـال،
بسی نرم و بسی نـرمـال
*
مـرا در کهکشان جوییـد
ز من در شور و در غوغا،نشان جویید
خصوصیاتی از من همچنان در موجِ دریــا هست
کمـی هم داخــلِ آتشفشان جـویـیـد
و در دامن کشان جویید
*
اگر من ساده می بـارم
اگر در یک نـگاهِ صاف،بسیارم
ز تأثیــراتِ رقصِ نـرم در بـاغِ شقایـق هاست
که اینبار ارغوانِ عشق می کارم
سمن بازی به سر دارم
*
بـه ضرباهنگِ ایرانی
فشاندم موسیقی را شورِ عرفانی
اساسی ریختم از عشق با دنیائی از احساس
و کنـجی ساختم شفاف و نورانی
در این نزهتگهِ فانی
*
مرا ریتمی ست مالامال
مرا نظمی ست دور از اختلال، اخلال
چرا شایسته می دانند پس جانم بـه اضمحلال؟
و ایـن اذلال ها را چیست استـدلال؟
زدنـدم تیــغ ِ استجهال
*
ز عصـــــرِ حضـرتِ آدم(ع)
تمام ِ نثـــــــرها بـودنـد پشتِ هـم
و سعدی بهتـریـن استـــــــادِ نثـر ِ روزگارش بـود
ولی مــــردِ غزل هم بود آن اعظم
و نظمی داشت مستحکم
*
به گلشن حمله آوردند
تمامِ نعره هـای نظم را خـوردند
و بود آن بچّه شیـرانی که در باغاتِ فردوسی
به زیرِ گوسفندان و خران مردند
و باقی نیــز پژمردنـد.
*
به نــای بــادهای مفت
خـــــــزان زائیــد از آزادی ِ هنـگفت
بــه دورِ نظم افـــزودنــد تــــــــــارِ عنکبــوتـــــان را
شکست آن شاخه های ریتم دستِ زُفت
و زلفِ موسیقی آشفت
*
کنون ایران شده شاعر
و طفل و بچّـه بـا پیران شده شاعـر
بدونِ رنج و مکتب، مدّعـی، مملوّ از نثـر است
مشنگی دیدم او آسان شده شاعر
و خاله جان شده شاعر
*
دلم پُر درد ای استاد
نمـی خـواهنـد بـاغِ بـلبـلان آبــاد
بـه سویــم در وزیــدن نیست بـادِ روزگار اینـجا
نمانده حوصله بـر اهلِ استـعداد
ندیـدم شوقِ استنـجـاد
*
بر این حیرتکده، افسوس
دریغ از این همه معکوس در معکوس
که کهنه گشته تـازه ، تـازه را بس کهنـه تر اینـجـا
شده قـربـانـیِ تنبل وَشان ، فـانـوس
بـــه تـاریـکی ِ اقیانوس
*
مرا از « کهنه »، معنی نیست
و قصدم زین سخن، « نو » نیز یعنی نیست
تمامِ سبـک هــا در عصرِ خــود نــو بـــوده اند استــاد!
بدان کــه در دلم زین نکتـه، طعنی نیست
به خادم، نام، شأنی نیست
*
به شب، آهنگ گردیدند
بــه دورِ عالمی بس تنـگ گردیـدند
بـه محکومیّتم بنگر چـه آسان شبهه افکندنـد !
چه پاها بین در این ره لنگ گردیدند
چه دلها سنگ گردیدند
*
رسد شاید دمی ناخواست
به تـاریـخِ ادب پـرسنـد اهلِ راست:
« شفیعی دادرس بــر حـقّ، در آن شب نبـود آیــا؟»
و شاید مَجدی از کوی ادب برخاست،
و بیرون کرد مو از ماست
*
نـــه از اولادِ سنگم من
نــه از وابستـگانِ دود و منـگـم مـن
پُــرم از مـوج هـایــی بس دل انـگیـــــز و روان آرا
رُک و شفاف و دور از رَیب و رنگم من
وَ دریــایی زرنـگم مـن
*
منـم آباد می رقصم
منـم تـــا یـکصد و هشتاد می رقصم
منم که واژه ها در پیچ و تابم چشم می نوشنـد
نه در احساسِ بی بنیاد می رقصم،
در استعداد می رقصم
*
مرا تعریف هایی هست
جدا از نثرِ فنّی، ویژه، جایی هست
ولی با ایـن همه تعریف ها دورم ز هرج و مرج
برایم فُرمِ آهنگ و هجایی هست
بنـای راستایی هست
*
خودم را سخت می سایم
مگـر دل را درخـشانتـــر بپیـمایـــم
و آغـوشِ ادب، احساس هـای گــرم پـالایــم
صمیمانـه بـساطِ وزن بـگشایـــــم
سخـن در نـظــم آرایــــم
*
همه بــر وضـع آگاهنـد
و مــا را نـاظــرانِ عــدل در راهنـد
حقیقت را نبـایــد زیـــر ابــرِ دود پنـهان ساخـت
حقیقت ها جهانِ عشق را ماهند
و با یک نسل همراهند
*
چه بود از بیشه ما را سود؟
بـــه جـــز اینـکه گرفتــه آسمانش دود.
چه سود از هرج و مرجی که به نسلم خرج می کردند؟
کــه از آن حاصلِ خشک و غبار انـدود
تـرقّــی هــا شده نـابـود
*
رسالت نیست بی نـظمـی
و تکثیــرِ عطوفت نیست بــی نـظمی
ز هر سنـگی شکستــه پس نگینی بر نمی آیــد
هنر باید که صنعت نیست بی نظمی
و بدعت نیست بی نظمی
*
سیاقی را دری باید
و بر حفظش ز قانـون سنگری بایـد
ســراســر روی دیـوارش نـقـوشِ دلبــری بـایـد
نه از پوچی به دورش لشگری باید
نه زورِ خنجری باید
*
نه مجّانی و مفتم من
نــه در چــاه ِ چـرنـدیـات خـفتـــــم مـن
بـرایــــــم زحمتــــی افــزون و خــــرج و دقّتـــی بـایـــد
که حق را صاف و بس بی پوست گفتم من
خودم را نیک سفتم من
*
مـــــرا تـصویــرهـایی هست
که بــر دنیــای عـرفـانــی صفا دادست
و امـواجم بــه ریتمی مختلف از شــور می رقصنـد
تمـامِ واژه هـا آغــــوشِ مــن دربـست،
نگر چون میشود سرمست
*
نگــــر رقصِ قــوافــی را
و جاری گشتـنِ اشعـار ِ صـافی را
چه کس پنهان توانـد کرد ایـن برهانِ کافی را؟
پشیـمان بــاد بـر حقّم منـافی را
که جاوید است وافی را
*
کسی که مرهمِ ما باد
بــه افلاکِ ادب ، نامش ثریّـا بـاد
ثریا خویش را در مجلسِ آیندگان دیـدَست
و می دانست بر امــروز فردا باد
عدالت یــارِ دادا بـاد
*
شما ای هم وطن، حالا
بـه نسلِ هوشیــار و اعظم و والا
چه داری لایقِ ایـن بغچه ی خیسِ عرق بـاری؟
خوشست از طبعتان بگرفتن ِ کالا
که درآن نیست حرفِ لا
*
شبیـهِ یــاس خـواهم شد
بـه گلشن، جزئی از میـراث خواهم شد
در آغــوشِ بهـــار ِ موسیـقی و شــورِ عــــرفـانـی
خیــال آورتــریـن رقّـاص خــواهـم شـد
و یک مقیاس خواهم شد
*
بهار انگیز خواهم گشت
و رنگ ِ برگ در پـائیز خواهم گشت
منــم دریــاتـریــن ظرفِ پــُر از امـواجِ احساسات
که هستم حال، فردا نیز خواهم گشت
و پند آمیز خواهم گشت
*
ادب را دلبـری باید
ولی بـا قاعده نـو آوری بـایــد
و گنجِ نظم و صوت و قالب و تصویر را حافظ،
و در اوزان، آرایـشگـری بـایـد
نوین صورتگری باید
*
کمی امداد خواهم من
در این بیداد و غارت، داد خواهم من
برای خـواندنِ نقشت ســراپــا چشم بنشستـم
جـوابـی از شما استـاد خـواهم من
ز دل فریاد خواهم من
*
خادم اهل قلم
دادا بیلوردی – تبریز
بیستم فروردین 1392 هجری شمسی

 

دادا بیلوردی

 

 

از صدای تیرها

لال و کر، اندیشه و تدبیرها

جانِ هم افتاده فرزندانِ آدم (ع) باز هم

سُست و بی تأثیر پندِ پیرها

در پی ِ درگیرها

*
ای برادر این جهان

جای نفرت گشت بر ما طفلکان

بازیِ مـا تحتِ هـر عنوان و اسم و رسم ها

ناتـوانی کـاشت بـــر افتـادگان

حاصلش رنج و زیان

*
مرگ راه افتاده است

بــــــر یتیمانی مسلسل داده است

ای بــــــــرادر، جدّ مـــا تدبیرِ خونریـزی نداشت

مسلکش صاف و زلال و ساده است

مهدِ هر آزاده است

*
دست بردار از ستم

دیـده ام قدّ محبت از تــــــو خم

دست بــــردار از فتن ، از آتشِ کبر و غـرور

عمر کوتاه است و مهلت راست کم

عشق در حال عدم

 

 

دادا بیلوردی

تعریف شعر

 

شعر می دانید چیست؟

شعر هم نوعی بهارِ زنـدگیست

عالمی از واژه ها در باغِ دل پروردن است.

شعر، تقسیمِ سطورِ نثر نیست

باید اندر شعر زیست

*
موسیقی در نظم هست

نظم در آهنگ، شورِ بـزم هست

گاه در یک قافیـه ، صد معنی و احساس بیـن.

چارچوبِ نظم ها را عظم هست

انسجـام و حــزم هست

*
ای بسا مُنشی که مُرد

ای بسا نثری که مُهرِ « مُرد» خورد

ای بسا کاهــی کــه بـا تبلیـغ، نامِ شعر یافت،

بعدهـا در پنـجــه ی آتـش فـسـرد

سهمی از جنگل نبـرد

*
نی که بی نایی شود

دستِ باد افتاده هر جایی شود

شعر در هر قالبی چه نثر و چه نظم و زلال

باید همچون شهرِ رویایی شود

غـرق زیـبـایـی شود

 

دادا بیلوردی

ای میـهنم تـو را بــــه خـدا می سپـارمت

بـر عاشقـانِ مهــر و صفــا می سپــارمت

عالم پـُـر از فتـن شده مملـوّ از شــــرار

در این میـان بــه قومِ وفا می سپارمت

مرهم نگشتــه بـر دل زخمت جـدای حق

بر حق تـو را ز غیــر جـــدا می سپارمت

بینـم کــه دستِ ناخلف از تــو بریده باد

اینـک بــــه خالقت ز بــلا می سپــارمت

از تیــــر ایـن زمانــه مبادا حزین شوی

بر صاحب الزمان (عج) تو را می سپارمت

آن رزمِ هشت ساله تـو را خبره کرده، باز

بــر حضرت ِ امـام رضا (ع) می سپــارمت

حلقت اگــــــر نشانــه کنـد نـاگهـان عـدو

بـر روحِ سیــــــد الشّهـدا می سپــارمت

ســـــردار عالمنـد کنـون کــــربـلائیـــــان

بـر تـشنـگانِ آلِ عبـــــــــا می سپارمت

باشد وجــودِ نــــــاز تــو در انـحصار حــق

بــر عارفان و اهل سخــــــا می سپارمت

اینـهـا دعـای اهلِ دل و جمعِ اولیـــاست

ای میـهنم تــو را بــه خـــدا می سپارمت

 

 

 

دادا بیلوردی

 

نـورِ خـود بـی عـــشق در عــالم نبــارد آفتـاب
بــا امیـدِ سبــزه زائیــدن شد آبستـن سحـــاب

درس گیـــــر از اتّـفاقـاتِ جـهانِ هفت رنــگ
روز نـــو گردیده هر دم بــا هزاران انقلاب

آن گـلِ قـاصد کـه بیـن اطلسی ها قـد کشید
«هرزه»خواهدگشت نامش باز خواهد شد خراب

ایـن یـکی جـوجه کـه می گیـرد ز مادر کِرم ها
خـود بسان کـرم خــواهد رفت بـر کـامِ عقـاب

هــر زمانی سُرخیِ صورت ، نشانِ شـرم نیست
گاه گاهــی بـی حیـائـی نیـــــــز دارد التـهاب

ننگ بـــر آن سجـده ای کــه از ریا دادا فروخت
حیـف بـر آبِ وضو کــه خرج کردی بی حساب

 

 

دادا بیلوردی

 

دید آنکه شعرِ چشمِ ترت را کلاس ها

جـان داد عــاقبت بـه لبِ التماس ها

در وزنِ عشق و قافیه ی بوسه مانده ام

دیگـــر اثـر نداشته حـتّی جناس ها

یـا مـن بـلد نبـوده ام آن اقتـباس را

یـا تـو جُـدا نموده ای از من اساس ها

رحمی به اشکِ سُرخِ دلِ عشقباز کن!

دارم ز قهر کردنِ پنهان ، هــراس ها

دانـم که طبعِ من به تو آتش گرفته است

دیگـــر نبوده حسّ ِ درون را قیاس ها

داری مـــــرا ؟! ای آهِ تو ابرِ زلال من !

دلتشنه ام به بارشِ عطرت چو یاس ها

از خــالْ بیت هـای همیشهْ بــهارِ تــو

گفتـم غزل شبیهِ گلستانْ شناس هـا

دادا ز هـرچـه پاک - تو را پاکتر سرود

مخفی نکــرد صورتِ حـق در لباس ها

 

 

دادا بیلوردی

 

آغــوشِ سیـلم از غــمِ سـودای چشمهات
در حسرتـم کـه دل بنـهم لای چشمهات

خواهـم چشیـد سیبِ جمال تو را ز شوق
خواهـم رسیـد بـرلبِ دریــای چشمهات

دیــری نپـایــــد اهـلِ تماشا فـــدا کنند
خود را بدونِ چون و چرا پای چشمهات

امــروز من غریبه ترم عقـل را مگــر
مجنون شوم بـه لیلیِ فردای چشمهات

بـا نیزه های آتشِ پـلکت هـدف شــدم
غرقِ تبم ز سوزشِ گرمای چشمهات

ای وای ازآن قیامتِ پُر شورِ نازهـات
فـــریاد ازین اسـارتِ دنیـای چشمهات

جـرأت نکــرده هیـچ کسی تــا بیـان کند
ابـروی تو کمان شده بالای چشمهات!

از مـن گذشته ، رامِ تو در دامِ خلوتم
مخمورتــر ز جــامِ تـمنـّای چشمهات

شهــرِ دلم گرفتی و این کشورِ وجود
تسلیــم شد به قامتِ والای چشمهات

بـاری شبانه پرده کِش از مَـردُمت مگر
بیند مـــرا سَـحر همه رسوای چشمهات

در خدمتم که بوسه دهی جان دهم تو را
تعجیل کن به خواهشِ دادای چشمهات